به گزارش فرهنگ امروز به نقل از ایبنا؛ علی اشرف صادقی در گفت‌وگویی اظهار کرد: زنده‌یاد یدالله ثمره در دانشگاه ادبیات یک‌سال جلوتر از من بود و یادم هست که هر دو با هم شاگرد اول شدیم. بعد از آن وی برای تحصیل در مقطع دکتری به انگلستان رفت و من به فرانسه رفتم. وی بعد از فارغ‌التحصیلی به ایران بازگشت و ابتدا در وزارت علوم استخدام شد و اگر اشتباه نکنم در سال 1352 به دانشگاه تهران آمد.
 
وی ادامه داد: رشته‌ اصلی او آواشناسی بود که پایان‌نامه دکتری خود را نیز در همین راستا نوشت و بعدها آن را در قالب دو جلد کتاب (یک جلد فارسی، یک جلد انگلیسی) منتشر کرد.
 
این عضو پیوسته فرهنگستان زبان و ادب فارسی در توضیح فعالیت‌های زنده‌یاد ثمره گفت:‌ یدالله ثمره سال‌های سال در دانشگاه تهران تدریس کرد و تا همین 10-15 سال پیش و قبل از بازنشستگی هم در دانشگاه تدریس می‌کرد.
 
وی افزود: او دو کتاب آموزش زبان فارسی برای خارجی‌ها نیز نوشت که «آزفا»‌ نام دارد. این کتاب‌ها تا سال‌ها به علاقه‌مندان زبان فارسی درس داده می‌شد و کتاب خوبی برای آموزش زبان بود.
 
علی‌اشرف صادقی در پایان گفت: وی سال‌ها عضو پیوسته فرهنگستان زبان و ادب فارسی و نخستین رئیس انجمن زبان‌شناسی ایران بود. زنده‌یاد ثمره بعد از بازنشستگی از دانشگاه تهران مشکل ستون فقرات پیدا کرد و در این دو، سه سال اخیر مشکلات حرکتی باعث شده بود تا با ویلچیر حرکت کند.
 
یکی از امتیازات مهم یک استاد دانشگاه این است که دانشجوها دوستش داشته باشند و این امتیازی است که زنده‌یاد ثمره داشت و همه او را دوست داشتند و از بودن در کلاس او لذت می‌بردند و رابطه بسیار خوبی با وی داشتند.
 
همان‌طور که گفتم آشنایی من با ثمره به 50 سال پیش یعنی سال 1338 تا 1342 برمی‌گردد. او یک سال از ما جلوتر بود و با هم‌دوره‌ای‌های خودش می‌گشت و ما فقط سلام و علیک با هم داشتیم. بعدها به دلیل اینکه در کارگروه دانشگاه تهران و فرهنگستان با هم همکار بودیم و با هم در ارتباط بودیم. در دوره‌ای که من در فرانسه و او در انگلستان بود، من در دوره تعطیلات برای تقویت زبان انگلیسی سه ماهی به انگلستان رفتم و چند باری او را دیدم.